دانستنی آنلاین: روز گذشته در حالی از هفتمین برنامه توسعه رونمایی شد که بنا بر اعلام یکی از مدیران اسبق سازمان برنامه و بودجه تنها ٣۴ درصد از اهداف برنامه‌های توسعه تا به امروز محقق شده است.
به گزارش دانستنی آنلاین، احمد صمیمی از مدیران سابق سازمان برنامه بودجه اعتقاد دارد: میزان تحقق اهداف برنامه‌های توسعه زنگ خطری است برای سیاستگذاران تا دریابند تنها تدوین برنامه بر اساس آمال و آرزوهای بزرگ نمی‌تواند متضمن رسیدن به اهداف از پیش تعیین شده باشد.
در همین رابطه مرتضی افقه، عضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران در پاسخ به این سئوال که آیا می‌توان امیدوار بود برنامه هفتم توسعه سرنوشتی متفاوت از سایر برنامه‌ها داشته باشد؟ گفت: متاسفانه ما در شرایطی به سر می‌بریم که پیش‌بینی وضعیت اقتصادی در شش ماه آینده برای اهل فن و فعالان اقتصادی غیرممکن شده است، چطور در این فضا می‌توان امید داشت برنامه هفتم توسعه سرنوشتی متفاوت از دیگر برنامه‌ها داشته باشد؟
عضو هیات علمی دانشگاه افزود: اتفاقا عملکرد ضعیف برنامه‌های توسعه در حالی بود که ما در این شرایط سخت تحریمی نبودیم، در همان فضا نتوانستیم موانع داخلی تولید را از پیش رو برداریم و اقتصاد کشور را سامان بدهیم حالا که اف‌ای‌تی‌اف به سنگ بزرگی پیش پای اقتصاد بدل شده و تشدید تحریم‌ها همه چیز را تحت تاثیر قرار داده است.
وی گفت: داشتن برنامه توسعه هر چند شرط لازم برای حرکت در مسیر مشخص است اما شرط کافی نیست. ده‌ها موضوع جانبی وجود دارد که در تحقق یک برنامه باید بدان توجه داشت . وقتی این همه برنامه و سند و چشم‌انداز در ایران محقق نشده است، باید برنامه‌ریز و سیاستگذار به این نتیحه برسد که مشکل جای دیگری است و نمی‌شود به صرف آوردن آمال و آرزو روی کاغذ، انتظار تغییر و تحول داشت .
افقه ادامه داد: یک دوره بحث می‌کردند که مفاد برنامه‌ها دقیق نیست، یک دوره از دخالت قوه مقننه در برنامه شکایت می‌شد اما در نهایت تا وقتی که ثبات در اقتصاد نباشد و ما تحت تحریم باشیم مساله توسعه منتفی است .
افقه ادامه داد: موضوع این است که ما تولیدی وابسته به واردات داریم، از سوی دیگر اقتصاد ایران وابسته به نفت است و در نتیجه تحریم هم تولید را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد و هم سبب می‌شود منبع مهم درآمدی آسیب ببیند.
وی با اشاره به گزارش رسمی در خصوص تحقق تنها ۳۴ درصد اهداف برنامه توسعه گفت: موضوع این است که اگر برنامه هم نداشتیم به چنین دستاوردی می‌رسیدیم. بالاخره توسعه بستر می‌خواهد و هیچ کشوری با تکیه بر آمال و ارزو و گره زدن سرنوشت اقتصاد به سیاست به توسعه دست نیافته است.
