تقسیم بندی های زیادی برای تبلیغات وجود دارد اما این بار می خواهم تقسیم بندی خودم را از اتفاقات تبلیغات محیطی بنویسم. شاید در یک تقسیم بندی “مدگرا” دوره های تبلیغات معاصر ایران را در بخش محیطی بتوان به سه دوره تقسیم کرد.
دوره اول دوره بیلبوردهای ماکت دار بود. همان بیلبوردهایی که بخشی از آگهی در آن از کادر رسمی بیلبورد بیرون می زند. با دلیل و بی دلیل. زمانی در مورد دلایل بیرون زدم طرح مطلبی را نوشتم و توصیه کردم در چه زمانی از این کار استفاده کنیم اما اون قدر بی رویه از این حربه برای جلب توجه استفاده کردیم که الان کمتر بیلبوردی را می بینیم که از کادر رسمی اش بیرون نزده باشد.یعنی اگر نزده باشد گویا بیشتر جلب توجه می کند.
دوران دوم؛ دوران تیزینگ بود. نیاز به توضیح ندارد که این روزها بیش از هر دوره ای شاهد تیزینگ در تبلیغات هستیم. تیزینگی که قرار است سوال ایجاد کند. اما اون قدر در سطح شهر تیزینگ می بینیم که به واقع مخاطب در طول مسیر با سوالات زیادی مواجه می شود که حوصله پاسخ دادن و یا فکر کردن به آن را ندارد. اما از حق هم نگذریم خود من اعتقاد دارم که تیزینگ کماکان در تبلیغات محیطی به شدت جواب می دهد. مخصوصا اگر وربال باشد و ویژال خرابش نکند.
دوران سوم اما دوره هشتگ های بی خاصیت است. دوره ای که با دلیل و بی دلیل شاهد هشتگ روی طرح ها هستیم. هشتگ هایی که فقط هستند که بروز بودن آگهی را نشان دهند. فقط هستند که تابع مد باشند بدون آنکه برخی مواقع حتی یک پست مرتبط از آن در شبکه های اجتماعی تولید شده باشد. با این روش قطعا اثر این هشتگ ها در جایی که واقعا نیاز به آن هم داریم از بین می رود. روز به روز تعداد طرح هایی که در آن هشتگی وجود دارد و بخش اصلی طرح را تشکیل می دهد و البته بی خاصیت است اضافه می شود. شگفت انگیز است این حجم از بی اثری و بلاتکلیفی.
در این سه دوره شاید بتوان حق داد بیرون زدن طرح و یا تیزینگ هر چقدر هم زیاد از حد باشد باز یک کارکرد قابل دفاع دارد اما هشتگ ها به خودی خود عنصر بلاتکلیفی هستند که در تبلیغات رخ نمایی می کنند.مشخص نیست کسی که تصمیم می گیرد یک هشتگ را به شکل بزرگ در طرح به کاربرد دنبال چه اورده ای است. این کار غیر از بی اثر کردن هشتگ در ذهن مخاطب به دلیل تکرار زیاد هیچ آورده دیگری نخواهد داشت.
منبع: کافه بازاریابی
