حضرت علی اکبر (ع) در روز یازدهم شعبان سال سی و سوم هجرت، در شهر مدینه و در بیت امامت دیده به جهان گشود. این کودک تحت عنایت ویژه پدر و در سایه توجهات عمویش امام حسن(علیه السلام) و در دامان مادرش لیلی پرورش یافت. با ولادت وی رایحه عطرآگین رسول الله(ص) در فضای خانه امام حسین(ع) بیش از پیش استشمام می گردید. هرکس بر او می نگریست، انگشت حیرت به دندان می گرفت؛ چرا که گویی فروغ پیامبر را نظاره می کرد.
حضرت امام حسین(ع) او را علی نامید تا نام پدر را در جامعه اسلامی بر خلاف تبلیغات مسموم و شایعات امویان، احیا کند. از سنت های ائمه این بود که برای فرزندان خود کنیه تعیین می کردند؛ چنانکه امام باقر(ع) فرموده اند: «ما برای فرزندانمان در دوران کودکی، کنیه مشخص می کنیم؛ زیرا بیم آن داریم که در سنین بالاتر به لقب های ناگوار مبتلا شوند.»
حضرت امام حسین(ع) در جهت اجرای این سنت پسندیده، ابوالحسن را ـ که کنیه پدرش می باشد ـ برای فرزندش، علی اکبر برگزید.
حضرت علی اکبر(ع) در خاندانی نشو و نما یافت که حافظِ سرِّ خداوند، جانشینان به حقّ آخرین پیامبر(ص) و ذریّه او هستند.او دارای فضایل وکرامات بسیاری است که به بیان بخشی از آن ها می پردازیم.
پدرش سبط رسول خدا، خامس آل عبا، از مخاطبان آیه تطهیر و سید جوانان اهل بهشت است. مادر علی اکبر، لیلا دختر ابو مرّه بن عروه بن مسعود ثقفی است. بهره اش از ایمان و پاکی موجب گردید تا با زنان اهل بیت عصمت و طهارت همنشین شود و بر سر سفره انسان های پاک و وارسته حضور یابد. اجداد این بانو، از یاران رسول الله(ص) و اهل بیت بوده اند.
فضایل آن حضرت:
الف: شباهت او به پیامبر اکرم(ص): این جوان خوش سیما در طلاقت زبان و زیبائی صورت و سیرت و خلقت اشبه مردم به رسول خدا(ص) بود، که جامع همه کمالات و صفات حسنه و اخلاق نیکو می باشد. خداون در قران دربارۀ اخلاق پیامبر (ص) می فرماید: « همانا تو دارای اخلاق عظیم و برجسته ای هستی » . و حضرت علی اکبر (ع) در جمع صفات و اخلاق چون حضرت محمّد (ص) بود. پدر بزرگوارش دربارۀ او فرمودند: « خدایا گواه باش جوانی که در خلقت و سیرت و گفتار شبیه ترین مردم به پیامبرت بود به جنگ این مردم رفت، و ما هرگاه به دیدن پیامبرت مشتاق می شدیم به این جوان نگاه می کردیم ».
ب: عصمت آن بزرگوار: عصمت همانند عدالت دارای درجات متفاوت است، و هیچکس به درجۀ چهارده معصوم (ع) نمی رسد، لکن خداوند مقام عصمت را به حضرت علی اکبر (ع) لطف فرموده است. کلمۀ « طیّب » و « زکیّ » را که درزیارت رجبیّه امام حسین (ع) است، می توان مؤیّد عصمت دانست.
ج: صفات آن سرور: حضرت علی اکبر دارای صفات جلال و جمال و ملکات نیکو بود، و به عالم ملکوت وصل بود. دو حدیث از مرحوم سیّد بن طاووس و شیخ مفید در طیّ طریق کربلا نقل کرده اند که به پدر بزرگوارش گفت: « آیا ما بر حقّ نیستیم؟». حضرت فرمودند: بلی. گفت: « حال که چنین است از مرگ باکی نداریم».
د: شجاعت: آن بزرگوار شجاعت را از علی مرتضی (ع) به ارث برده بود. علّامه مجلسی (ره) نقل می کند: آن حضرت به هر جانب روی می آورد گروهی را به خاک هلاکت می افکند، «بقدری از آن لشکر کشت که از کثرت کشته به شیون آمدند، و روایت شده؛ علی اکبر با آن که تشنه بود ۱۲۰نفر را کشت آنگاه نزد پدر بازگشت. دوباره به میدان آمد و آنقدر جنگید تا کشته ها به دویست نفر رسید».
ه: تربیت شدن در دامان عمویش حضرت مجتبی و پدرش سیّدالشّهداء(ع) در«کافی» و «فقیه» و «تذهیب» در زیارتی ازحضرت صادق(ع) روایت شده که کنار قبر فرزند آن حضرت علی بن الحسین(ع) که نزد پای پدر مدفون است می روی و می گوئی: « سلام بر تو ای فرزند رسول خدا، سلام بر تو ای فرزند امیرالمؤمنین، سلام بر تو ای فرزند حسن و حسین». شیخ صدوق (ره) بعد از نقل این زیارت می فرماید: این اصلح زیارات نزد من است. گفته اند: ( برای این فرزند امام حسن (ع) گفته شده است که چون امام مجتبی (ع) مربّی و معلّم حضرت علی اکبر(ع) بوده است، و در حدیث آمده است: « پدر سه گونه است؛ آن که ترا به دنیا آورد، و کسی که تو را تعلیم نموده، و دیگر پدر زن ». (۷) محدّث قمی (ره) می نویسد: دراین مدّتی که آن حضرت دردنیا بود، عمر شریف خودرا صرف عبادت و زهادت و اطعام مساکین و اکرام مسافرین، و سعۀ در اخلاق و توسعه در ارزاق فرموده است.
منبع:
