خانه پدر و مادر بعد از خانه خدا، تنها خانه ای است که:
روزی ده ها بار می توانی بروی بدون دعوت !
و هر بار صاحب خانه از دیدنت خوشحال و خوشحال تر می شود.
خانه پدر و مادر برای رفتن نیازی به دعوت ندارد.
خانه ای که پشت فرزند به وجودش گرم است.
خانه ای که خانه امید است.
خانه ای که حتی خودت می توانی کلید بیندازی و وارد شوی.
خانه ای که همیشه چشمانی مهربان به در دوخته اند تا تورا ببینند.
خانه پدر و مادر یاد آور آرامش کودکانه توست.
خانه ای که حضورت و نگاهت به پدر و مادر عبادت محسوب می شود و گفتگویت با آنها ذکر الهی است.
خانه ای که اگر نروی دل صاحب خانه می گیرد و غمگین می شود.
خانه ای که قهر با آن ، قهر با خداست!
در خانه پدر و مادر دو تا شمع سوخته اند تا روشنی به ما بدهند و تا وقتی سوسو میزنند، شادی و حیات در وجودمان جریان دارد.
خانه ای که سفره هایش خالص و بی ریاست.
خانه ای که وقتی خوردنی آوردند اگر نخوری ناراحت و دل شکسته می شوند.
خانه ای که همه بهترین هایش با خنده و شادمانی تقدیم تو می شود.
خانه ای که ………
چقدر خانه پدر و مادر به خانه خدا شباهت دارد!
“قدر این خانه ها را بدانیم”
“قدر این فرشته های آسمانی را بدانیم”
شاید خیلی زودتر از آن که فکر کنیم، دیر می شود.
خونه پدر و مادر از کعبه نه فردوس برین چون همش نازت می کشن …
در واقع پدر و مادر از بزرگترین و بهترین نعمات الهی هستند. تا وقتی در قید حیات هستند باید قدردانشان باشیم.