3

هنگام برخورد دو کهکشان چه اتفاقی رخ می دهد؟

  • کد خبر : 8872
  • 27 مهر 1395 - 16:15
هنگام برخورد دو کهکشان چه اتفاقی رخ می دهد؟

کهکشان راه شیری (که منظومه شمسی و زمین در آن قرار دارند) و کهکشان آندرومدا( نزدیک ترین کهکشان مارپیچی به ما) دو تا از بزرگ ترین کهکشانها هستند. دانشمندان می گویند این دو کهکشان چند میلیارد سال دیگر با هم ادغام می شوند که این ادغام به عواقب فاجعه باری منجر می شود.

#برخورد_کهکشانها #دانستنی #بیشتر_بدانیم

کهکشان راه شیری در مسیر برخورد با کهکشان آندرومدا، یعنی نزدیک ترین کهکشان مارپیچی به ما قرار دارد. کهکشان راه شیری (که منظومه شمسی و زمین در آن قرار دارند) و کهکشان آندرومدا دو تا از بزرگ ترین کهکشان های گروه محلی هستند. دانشمندان می گویند این دو کهکشان چند میلیارد سال دیگر با هم ادغام می شوند که این ادغام به عواقب فاجعه باری منجر می شود.

ستاره هایی از کهکشان به بیرون پرتاب می شوند و تعدادی از ستاره ها نابود خواهند شد چراکه به داخل سیاه چاله های پرجرم سقوط خواهند کرد. همچنین ساختار مارپیچی هر دو کهکشان نابود خواهد شد چراکه دو کهکشان به یک کهکشان بیضی عظیم تبدیل خواهند شد. این تحولات عظیم درواقع بخشی طبیعی از تکامل کهکشانی است.

ستاره شناسان مدتی است که براساس جهت و سرعت حرکت کهکشان ما و کهکشان آندرومدا از این برخورد قریب الوقوع مطمئن شده اند. مهم تر از آن هنگامی که ستاره شناسان به جهان نگاه می کنند، می بینند که برخورد دو کهکشان به صورت منظم اتفاق می افتد.

برخورد دو کهکشان به صورت گرانشی

کهکشان ها با گرانش متقابل و مدار حول یک مرکز مشترک کنار هم نگه داشته می شوند. کنش و واکنش بین کهکشان ها به خصوص بین کهکشان های بسیار بزرگ و کهکشان های ماهواره ای امری رایج است. (کهکشان ماهواره ای کهکشانی است که به خاطر جاذبه گرانشی حول یک کهکشان بزرگ تر می گردد.) نتیجه این تعاملات این است که برخی از این کهکشان ها خیلی نزدیک به یکدیگر می شوند تا جایی که گرانش کهکشان ماهواره ای یکی از بازوهای مارپیچی اصلی کهکشان بزرگ را جذب می کند.

در موارد دیگر، مسیر کهکشان ماهواره ای ممکن است باعث شود این کهکشان و کهکشان بسیار بزرگ همدیگر را قطع کنند. این برخوردها می تواند به ادغام منجر شود، البته با فرض این که هیچ کدام از این کهکشان ها پس از برخورد با یکدیگر از مقدار جنبش کافی برای ادامه حرکت شان برخوردار نباشند. اگر یکی از دو کهکشانی که با هم برخورد می کنند بسیار بزرگ تر از دیگری باشد، کهکشان بسیار بزرگ تا حد زیادی دست نخورده باقی می ماند و شکلش را حفظ می کند در حالی که کهکشان کوچک تر از هم جدا می شود و بخشی از کهکشان بزرگ تر می گردد.

چنین برخوردهایی نسبتاً عادی هستند و باور بر این است که کهکشان آندرومدا دست کم با یک کهکشان دیگر در گذشته برخورد کرده باشد. چند کهکشان کوتوله (از قبیل کهکشان کروی کوتوله بیضوی ((Sagittarius Dwarf) در صورت فلکی قوس) در حال حاضر با کهکشان راه شیری در حال برخورد و ادغام با آن است.

البته واژه برخورد دو کهکشان برای توصیف این پدیده اندکی بی مسمی است، چراکه توزیع اندک ماده در کهکشان ها بدین معنی است که برخوردهای واقعی بین ستاره ها و سیارات خیلی بعید است.

برخورد دو کهکشان آندرومدا- راه شیری

در سال 1929، ادوین هابل شواهدی تجربی ارائه داد که نشان می داد کهکشان های دور در حال دور شدن از کهکشان راه شیری اند. این کشف به قانون هابل منجر شد که می گوید فاصله و سرعت یک کهکشان را می توان با سنجش جابجایی آن به سرخی تعیین کرد – به عنوان مثال پدیده ای است که در آن وقتی یک شیء دور می شود، نورش به سمت انتهای قرمز طیف الکترومغناطیسی جابجا می شود.

حالا با سنجش های طیف نمایی روی نوری که از آندرومدا می آید مشخص شده نور آندرومدا به انتهای آبی طیف منتقل شده. این نشان می دهد که بر خلاف بسیاری از کهکشان هایی که از اوایل قرن 20 مشاهده شده اند، آندرومدا به سمت ما حرکت می کند.

محققان بر اساس داده های تلسکوپ فضایی هابل از حرکت آندرومدا بین سال های 2002 و 2010 به این نتیجه رسیده اند که برخورد دو کهکشان یعنی کهکشان راه شیری و کهکشان آندرومدا بی شک اتفاق می افتد. بر اساس سنجش جابجایی نور آن به آبی، برآورد شده که آندرومدا با سرعت حدود 110 کیلومتر / ثانیه (68 مایل / بر ثانیه) در حال نزدیک شدن به کهکشان ما است.

با این سرعت، احتمالاً کهکشان آندرومدا در حدود 4 میلیارد سال دیگر با کهکشان راه شیری برخورد خواهد کرد. این مطالعات همچنین حاکی از این است که کهکشان M33 یا کهکشان مثلث – سومین و درخشان ترین کهکشان گروه محلی – هم در این رویداد شرکت خواهد داشت. با تمام این ها، حرکت کهکشان مثلث در مدار حول کهکشان راه شیری و آندرومدا متوقف می شود و در زمانی دیگر با بقایای ادغام شده برخورد دو کهکشان راه شیری و آندرومدا برخورد می کند.

 عواقب برخورد دو کهکشان

در یک برخورد کهکشانی، کهکشان های بزرگ به طور کامل کهکشان های کوچک تر را جذب می کنند، آن ها را از هم جدا می کنند و ستاره هایشان با هم مخلوط می شوند. اما برخورد کهکشان هایی که اندازه مشابهی دارند – مانند راه شیری و آندرومدا – باعث می شود ساختار مارپیچی هر دو به طور کامل از بین برود. ستارگان دو کهکشان در نهایت یک کهکشان بیضی شکل عظیم با ساختار مارپیچی غیر قابل تشخیص را تشکیل می دهند.

همچنین چنین تعاملاتی می تواند باعث شکل گیری شمار اندکی از ستاره ها شود. زمانی که کهکشان ها با هم برخورد می کنند، ابرهای وسیعی از هیدروژن ایجاد می شوند که جمع و فشرده می شوند و همین می تواند باعث آغاز تعدادی از در خود فروریختگی های گرانشی شود. همچنین یک برخورد کهکشانی باعث می شود یک کهکشان به پیری زودرس دچار شود چراکه بیشتر گازش به ستاره تبدیل می شود.

پس از اتمام این دوره که تشکیل ستاره ها در آن شایع است، سوخت کهکشان ها به انتها می رسد. جوان ترین و داغ ترین ستاره ها به صورت ابرنواختر منفجر می شوند و همه آن چه که باقی می ماند ستارگان سرخ سرد با طول عمر بسیار طولانی است. این به این خاطر است که کهکشان های عظیم بیضی شکل که حاصل برخورد کهکشان ها هستند، ستارگان سرخ پیر زیادی دارند و در آن ها فعالیت خیلی اندکی در زمینه تشکیل ستارگان انجام می شود.

با وجود این که کهکشان آندرومدا حاوی حدود 1 تریلیون ستاره و کهکشان راه شیری شامل حدود 300 میلیارد ستاره است، احتمال برخورد حتی دو ستاره از آن ها نیز به دلیل فاصله زیادی که بین ستاره ها وجود دارد ناچیز است. با این حال، هر دو کهکشان دارای سیاه چاله های مرکزی پرجرمی اند که در نزدیکی مرکز کهکشان تازه تشکیل شده به هم می رسند.

ادغام سیاه چاله ها باعث می شود انرژی مداری به ستاره ها منتقل شود و در دوره میلیون ها ساله به مدارهای بالاتر جابجا شوند. وقتی که دو سیاه چاله در فاصله یک سال نوری از یکدیگر قرار می گیرند، امواجی گرانشی  را ساطع می کنند که انرژی مداری بیشتری را منتشر می کند، تا این که به طور کامل ادغام می شوند.

گاز حاصل از ترکیب سیاه چاله ها با یکدیگر می تواند یک اختروش (شیئی با جرم بی نهایت زیاد که انرژی زیادی ساطع می کند و حاوی سیاه چاله های پرجرمی است) فروزان یا یک هسته فعال ایجاد کند که در مرکز کهکشان شکل می گیرد و در نهایت، اثرات ادغام سیاه چاله ها می تواند این باشد که ستارگان از کهکشان بزرگ تر به بیرون پرت شوند. این ستاره های سرکش با سرعت بالا می توانند حتی سیاراتشان را هم با خودشان ببرند.

امروزه مشخص شده که وقوع برخوردهای کهکشانی در جهان ما عادی هستند. اغلب این برخوردها در رایانه شبیه سازی می شوند.

 منبع: 020

آیا این مطلب برای شما مفید بود؟

میانگین امتیازات: 0 / 5. تعداد امتیازات: 0

به این خبر امتیاز دهید

لینک کوتاه : https://danestanyonline.ir/?p=8872

ثبت دیدگاه

مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : 0
قوانین ارسال دیدگاه
  • دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط تیم مدیریت در وب منتشر خواهد شد.
  • پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
  • پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.

فرم جستجو

تبلیغات در سایت   درباره ما   تماس با ما

logo-samandehi