زینت کردن و جامه هاى پاکیزه و فاخر پوشیدن هرگاه از حلال به دست آید و مناسب حال او باشد سنت است و موجب خوشنودى پروردگار است و اگر ازحلال نباشد باید قناعت نماید. و تحصیل زیادتی هاى لباس را مانع عبادت الهى نگرداند واگر حق تعالى روزى را براو فراخ گرداند، درخور آن بخورد و بپوشد وصرف نماید و به برادران مؤمن بدهد.
اگر روزى بر او تنگ شود، قناعت نماید و به حرام و شبهه خود را آلوده نکند، چنانچه در حدیث معتبر از حضرت امام جعفر صادق (ع)منقول است که هرگاه خدا نعمتى به بنده خود کرامت فرماید و اثر آن نعمت بر او ظاهر شود او را دوست خدا می نامند و یاد کننده نعمت پروردگار خواهد بود. و اگر براو ظاهر نشود او را دشمن خدا می نامند و تکذیب کننده نعمت پرودگار خواهد بود.
و در حدیث دیگر از آن حضرت منقول است که هرگاه حق تعالى نعمتى به بنده کرامت فرماید دوست می دارد که اثرآن نعمت را براو ببیند.
از حضرت امیرالمؤ منین (ع ) منقول است که از براى برادر مؤمن خود زینت کنید چنانچه براى بیگانه زینت کنیدکه شما را به خوش ترین هیئتى ببیند.
به سند معتبر منقول است که حضرت على بن موسى الرضا (ع ) در تابستان بر روى حصیر مى نشستند و در زمستان بر روى پلاس و در خانه جامه هاى گنده می پوشیدند و چون بیرون می آمدند براى مردم زینت می کردند.
واز حضرت صادق علیه السلام منقول است که حق تعالى زینت و اظهار نعمت را دوست می دارد و ترک زینت و اظهار بدحالى را دشمن می دارد و دوست می دارد که اثر نعمت را در بنده خود ببیند به این که جامه خود را پاکیزه کند و خود را خوشبو دارد، و خانه را نیکو دارد و ساحت هاى خانه را بِروبَد حتى آن که چراغ پیش از فرو رفتن آفتاب روشن کردن فقر را زایل می کند و روزى را زیاد می کند.
واز حضرت امیرالمؤمنین (ع ) منقول است که حق تعالى جمعى را خلق کرده است که براى شفقت برایشان دنیا را تنگ کرده است و محبت دنیا را از ایشان برداشته است پس به سوى آخرت که حق تعالى ایشان را به سوى آن خوانده است، راغب گردیده اند و بر تنگى معاش و مکروهات دنیا صبر می کنند و مشتاقند به آنچه نزد خدا است از کرامت ابدى و جان خود را در رضاى خدا درباخته اند و آخر کار ایشان شهادت است پس چون به آخرت روند حق تعالى از ایشان خوشنود باشد و می دانند که مرگ راهیست که همه را در پیش است پس توشه براى آخرت خود اندوخته اند و طلا و نقره جمع نکرده اند وجامه هاى گنده مى پوشند و به قوت ضرورى قناعت می نمایند وزیادتی ها را در راه خدا می دهند که توشه آخرت ایشان باشد و از براى رضاى خدا با نیکان دوستى می کنند و از براى خدا با بدان دشمنى مى نمایند، ایشانند چراغ هاى راه هدایت و ایشانند متنعم به نعیم آخرت .
یوسف بن ابراهیم گوید که به خدمت حضرت ابى عبداللّه (ع )رفتم و جامه هاى خز پوشیده بودم ، پرسیدم که : چه می فرمایید درمورد جامه خز؟ فرمود که باکى نیست. به درستی که چون حضرت امام حسین (ع ) شهید شد جامه خز پوشیده بود و چون حضرت امیرالمؤ منین (ع ) عبداللّه بن عباس را فرستاد که با خوارج نهروان سخن گوید بهترین جامه هاى خود راپوشید و به بهترین بوهاى خوش خود را خوشبو کرد و بربهترین اسبان سوار شده، به نزد ایشان رفت ، گفتند: تو از بهترین مردمى چرا لباس جباران را پوشیده و براسبان ایشان سوار شده ای؟ عبداللّه بن عباس این آیه را خواند: قُلْ مَنْ حَرّمَ زینَهَ اللّهِ اَلتى اَخْرَجَ لِعِبادِهِ والطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزقِ یعنى بگو(یا محمد صلّى اللّه علیه وآله وسلّم) که کى حرام کرده است زینتى را که خدا براى بندگانش بیرون آورده است و روزی هاى طیب و نیکو را، پس حضرت فرمود که جامه هاى نفیس بپوش و زینت کن که خدا نیکو است و نیکو را دوست دارد، اما باید که از حلال باشد.
در حدیث معتبر وارد شده است که سفیان ثورى که از مشایخ صوفیه است به مسجد الحرام آمد دید که حضرت امام جعفر صادق (ع ) نشسته و جامه هاى پرقیمت نیکو پوشیده است ، گفت واللّه بروم و او را براین جامه ها سرزنش کنم پس نزدیک آمد، و گفت : اى پسر رسول خدا! والله که پیغمبر چنین جامه اى نپوشیده و هیچ یک از پدرانت چنین جامه ها نپوشیده اند.
حضرت فرمود: که حضرت رسول (ص )در زمانى بودند که روزى بر مردم تنگ بود، امروز برمردم روزى فراخ است سزاوارترین مردم به صرف کردن نعمت هاى خدا نیکانند، پس این آیه را خواند که گذشت و فرمودند که ما سزاوارترین مردمیم به تصرف کردن در آنچه خدا عطا کرده است . اى ثورى این جامه را که مى بینى براى مردم پوشیده ام پس دامن جامه را بالا کردند وبه او نشان دادند جامه گنده بود که در زیر پوشیده بودند و فرمودند که این جامه گنده را براى خود پوشیده ام واین جامه هاى نیکو را براى مردم ، پس دست زدند و جامه بالاى سفیان را دور کردند او در زیر جامه گنده جامه نازکى پوشیده بود، فرمودند که جامه پایین را براى لذت نفس خود پوشیده و جامه بالا را براى فریب دادن مردم پوشیده اى .
در حدیث معتبر از عبداللّه بن هلال منقول است که گفت : عرض کردم به خدمت حضرت امام رضا علیه السلام که چه بسیار خوش می آید مردم را از احوال کسى که طعام هاى بدمزه و ناگوار می خورد و جامه هاى گنده می پوشد و اظهار شکستگى و خشوع می نمایند، فرمود که : مگر نمی دانى که حضرت یوسف پیغمبر و پیغمبرزاده بود و قباهاى دیبا طلاباف می پوشید، و بر مجالس آل فرعون مى نشست و حکم درمیان مردم می کرد مردم را با لباس او کارى نبود، واز او عدالت در حکم می خواستند. امام مى باید که آنچه گوید راست گوید و هرگاه وعده کند وفا کند، و حکم به عدالت کند. خدا حلال را برکسى حرام نکرده است و اندک و بسیارحرام را حرام کرده است پس خواندند این آیه را که : قُلْ مَنْ حَرَّمَ زینَهَ اللّهِ…
