قطعنامه مهم هلسینکی ، خبرنویسی به صورت دیکته نویسی را منع کرده است. این قطعنامه خبرنویسی را کار منشی، اپراتور ضبط صدا و کارمند دفتر روابط عمومی دانسته نه خبرنگار. خبرنگار باید درباره آنچه را که در نطق و مصاحبه می شنود تحقیق کند و با یافته های خود به صورت خبر درآورد با گرامر و کلماتی بنویسد که با هر درجه از سواد درک شود. از آنجا که روزنامه نگار یک آموزگار است و معلم عمومی جامعه، باید سابقه را بر خبر اضافه کند تا آموزش عمومی داده باشد و معلومات مخاطب ارتقاء یابد.
در قطعنامه مهم هلسینکی که دارای چندین بند بود ـ نشریات حرفه ای اعم از روزنامه و مجله از دریافت کمک مالی از دولت، مؤسسات و افراد منع شده اند. نشریه حرفه ای باید از راه آگهی و فروش تأمین درآمد کسب کند. اگر نتواند مخاطب کافی به دست آورد، پس از ازدست دادن سرمایه اولیه کنار برود.
مفاد قطعنامه مهم هلسینکی درباره روزنامه نگاری
قوه چهارم دمکراسی نباید جیره خوار و چشم به دست سه قوه دیگر باشد. قطع نامه به همین سبب، نشریات کشورهای سوسیالیستی را که با پول دولت و تبلیغ برای آن اداره می شوند خارج از این حرفه قرار داده است و عنوان اختصاصی (حزبی و …) بر آنها گذارده است و عنوان نشریه اختصاصی (دنبال کننده یک هدف، سیاست، فرد و مبلغ یک موسسه و هموار کننده راه سیاست ها و برنامه های آن) از همان زمان است.
در قطعنامه مهم هلسینکی ، تأکید شده بود که روزنامه نگار حرفه ای به فردی گفته می شود که این کار را پیشه مادام العمر قرارداده و اشتغال دیگری جز تدریس و تألیف نداشته باشد. اصحاب مشاغل دیگر می توانند برای نشریات مطلب تهیه کنند ولی عنوان «فری لَنس» خواهند داشت. مقاله نویسی که خبرنگاری و دبیری خبر نکرده باشد، صاحبنظر، تفسیر نویس و نَقدنگار است نه روزنامه نگار.
قطعنامه مهم هلسینکی اتحادیه های روزنامه نگاران را مکلف ساخته است که تلاش کنند تا اصول ژورنالیسم در نشریات دقیقا رعایت شود و کسوت این حرفه را از تَن کسانی که ناقض این اصول باشند خارج سازند.
منبع: iranianshistoryonthisday.com
