#دولت_یهود #فلسطین #دانستنی #بیشتر_بدانیم
اگرچه دولت یهود در ۱۵ مه ۱۹۴۸ یعنی یک روز بعد از خروج آخرین سرباز انگلیسی از فلسطین تشکیل شد اما زمینه سازی ها برای تشکیل این رژیم به نیم قرن قبل از آن باز می گردد، پس از برپایی نخستین کنگره صهیونیسم در سال ۱۸۹۶ در شهر بال سوئیس و تصویب تشکیل دولت یهود در سرزمین فلسطین ، مهاجرت صهیونیست ها به این سرزمین تحت حمایت استعمار و توسط سازمان جهانی صهیونیسم آغاز گردید. چهار سال بعد از این تاریخ سازمان جهانی صهیونیسم با هدف تسریع در روند مهاجرت یهودیان شرکتی تحت عنوان «کران کایمت صندوق ملی یهود» تشکیل داد تا برای سکنا گزیدن یهود در فلسطین زمین خریداری کند. زمین های خریداری شده توسط این صندوق به عنوان دارایی غیرقابل انتقال مردم یهود عنوان گردید. پس از پایان جنگ اول جهانی مهاجرت یهودیان به فلسطین سرعت بیشتری یافت به گونه ای که جمعیت یهودیان از ۵۶ هزار نفر (معادل تنها ۸ درصد جمعیت ساکنان فلسطین) به بیش از ۳ برابر یعنی ۱۷۵۰۰۰ هزار نفر در سال ۱۹۲۴ رسید . در سال ۱۹۲۹ آژانس یهود برای هماهنگ سازی و تسریع در روند مهاجرت یهودیان تشکیل شد.
مهاجران یهودی برای تثبیت موقعیت خویش شروع به بهره گیری ابزار نظامی نمودند و در دهه ۲۰ میلادی نیروی نظامی هاگانا تشکیل شد. با روی کار آمدن هیتلر در آلمان روند مهاجرت یهودیان به فلسطین شدت یافت به گونه ای که شمار یهودیان ساکن در فلسطین به بیش از ۶۵۰ هزار نفر در ۱۹۴۸ رسید اما روند اشغال آرام فلسطین در خلال سال های ۱۹۲۰ تا ۱۹۴۸ علی رغم تلاش فراوان یهودیان به صورت دلخواه آنان پیش نرفت و میزان اراضی متعلق به ایشان از ۲ /۵ درصدتنها به ۱۲ درصد رسید. این امر سبب شد تا استفاده از خشونت به عنوان یک راهکار اساسی جهت کسب استیلا بر اراضی ساکنان مسلمان و مسیحی در دستور کار صهیونیست ها قرار گیرد. این راهکار صهیونیست ها سبب واکنش مالکان اصلی سرزمین فلسطین گردید. واکنش هایی که همواره از سوی انگلستان به عنوان قدرت فائقه در فلسطین سرکوب گردید، از جمله مهم ترین مقاومت های این دوران جنبش شیخ عزالدین قسام بود. وی در ۱۹۳۶ توسط نیروهای انگلیسی به شهادت رسید. در ۱۹۳۷ گروه های یهودی بر شدت حملات خویش بر مسلمانان افزودند. در این سال گروه «ایرگون زوی لئومی» تشکیل شد. در کنار این اقدامات دولت انگلستان نیز با صدور اجازه ای، به بیش از ۲۰هزار یهودی امکان مسلح شدن را داد. با پایان جنگ جهانی دوم گروه های صهیونیستی ساکن در فلسطین از قدرت کافی برای اداره مستقل امور خویش برخوردار بودند. در این سال بود که صهیونیست ها ضمن دوری جویی از انگلستان سیاست نزدیکی به آمریکا در پیش گرفتند، سیاستی که به صهیونیست ها این امکان را می داد تا در سایه خروج فلسطینی ها از فلسطین به تشکیل دولت مستقل یهود تحت حمایت آمریکا اقدام نمایند. به دنبال سیاست صهیونیست ها برای وادار سازی فلسطینی ها به خروج از فلسطین، این کشور در آوریل ۱۹۴۷ تصمیم به خروج از انگلستان را گرفت. ۵ ماه بعد از این اعلام تحت فشار آمریکا سازمان ملل با تصویب قطعنامه ۱۸۱ فلسطین را به دو کشور یهودی و فلسطینی تقسیم کرد اگرچه این قطعنامه توسط اعراب رد شد اما صهیونیست ها با استناد به آن روند اشغال فلسطین را تشدید کردند. بلافاصله پس از تصویب قطعنامه ۱۸۱ کشتارهای خونین گروه های ترور صهیونیستی آغاز شد. از سال ۱۹۴۷ تا مه ۱۹۴۸ زمان خروج ارتش انگلستان از فلسطین، ۵ کشتار وسیع بلده الشیخ، سعسع ، الجلیل، کشتار قطار قاهره، حیفا و کشتار دیریاسین و ناصرالدین توسط گروه های ترور صهیونیستی از جمله هاگانا، ایرگون و اشترن انجام گرفت که در این قتل عام ها ده ها فلسطینی اعم از مرد و زن و پیر و جوان کشته شدند. تنها در کشتار دیریاسین که توسط دو گروه ایرگون و اشترن انجام شد ۲۵۴ تن از افراد غیرنظامی کشته شدند. صهیونیست ها یک روز بعد از خروج سربازان انگلیسی تشکیل رژیم صهیونیستی را اعلام کردند. این امر به شدت برخوردها در فلسطین افزود. گروه های ترور صهیونیستی در ادامه کشتارهای دست جمعی خویش قدس، حیفا و طنطوره را به خاک و خون کشیدند. صهیونیست ها در این میان هر کسی را مانع توسعه طلبی ایشان بود از میان برداشته اند، در ۱۷ سپتامبر ۱۹۴۸ سه عضو گروه ترور «لهی» برنادت نماینده سازمان ملل در فلسطین را به دلیل اعتراضات وی به کشتارهای انجام گرفته، ترور کردند. برنادت قبل از ترور در گزارشی به سازمان ملل اطلاع داده بود که تقریباً تمام جمعیت فلسطین از منطقه تحت اشغال یهودیان یا فرار کرده اند یا اخراج شده اند. بنا بر مدارک باقی مانده حدود یک میلیون نفر فلسطینی در سال ۱۹۴۸ تحت فشار گروههای صهیونیستی آواره گردیده اند.
منبع: شبکه اینترنتی آفتاب
