بدون شک برخی از برندهایی که به نحوی با صنعت مربوط هستند نمی توانند شاخصه یک برند اصیل ایرانی باشند. مثلاً در بحث لوازم خانگی، مرحوم محمدتقی برخوردار که یکی از وزنه های وزین و بی بدیل شکوفایی صنعت ایران بود (روحش شاد) تحت حمایت و پشتیبانی برند توشیبا ی ژاپن ، شرکت پارس توشیبا را راه اندازی نمود که بعدها به “پارس خزر” تغییرنام داد.
و یا در صنعت خودروسازی، برادران خیامی شاید روزی تصور نمی کردند که بنیانگذار بزرگترین شرکت خودروسازی خاورمیانه شوند که طرح اولیه آن هم توسط شرکت تالبوت انگلستان و با نام پیکان انجام گردید.قضیه صنعت ” فرش ” را هم فعلاً کاری نداریم. شاید همین تبدیل “هنر” اصیل ایرانی به “صنعت” باعث شد که دیگران از آن سوی دنیا همین فرش را هم از زیر پای ما بکشند. نمی دانم کجای دنیا تاکنون هنر تبدیل به صنعت شده است؟!! (البته شاید هم من اشتباه میکنم)
در اینجا قصد دارم به بحث مواد غذایی بپردازم و از ۳ برند کاملاً اصیل ایرانی نام ببرم. برندهایی که موسسان آن یا سواد خواندن و نوشتن نداشتند و یا نهایتاً سواد اندکی در حد رفع نیاز روزمره خود داشتند و صد البته تحت لیسانس هیچ جای دیگری هم نبودند!البته قبل از شروع، لازم به ذکر است بعضی از برندهای مواد غذایی خوشنام مثل چای گلستان یا خشکبار تواضع و امثالهم را از لیست خارج می کنیم زیرا اساس و پایه تولید این محصولات قطعاً برعهده کشاورز زحمتکش بوده و برندهای یاد شده با ” انتخاب” درست محصولات چای، خشکبار و … بدون انجام عملیات و فرایندی پیچیده باعث موفقیت خوبی در بازار شده اند.
- صادق بستنی
در شهر مشهد تاکنون شخص مسنی را ندیده ام که این نام را از یاد برده باشد. با قدیمیهای این شهر که صحبت کنید این جمله را میشنوید” هنوز مزه اش زیر زبونمه ” . بنا بر تحقیقات محدودی که در زمان جوانی توسط نگارنده انجام گرفته، گویا طعم و مزه آن کاملاً منحصربفرد بوده و در هیچ کجای ایران مشابه آن یافت نشده است.
فرزندان “صادق بستنی” راه پدری را ادامه ندادند و به مرور زمان هم فرمول آن به فراموشی سپرده شد و درنتیجه این طعم و کیفیت خاص و منحصربفرد دیگر تکرار نشد و تبدیل به یک نوستالژی برای نسلهای قدیم گردید. به اعتقاد اینجانب اگر این برند ادامه پیدا میکرد، قابلیت صادرات و جهانی شدن را نیز داشت. البته لازم به ذکر است که بعد از دوران صادق بستنی ، مرحوم دقت با تلاش خود و فرمولی خاص بستنی طلاب را در شهر مشهد بنیانگزاری کرد که در ذهن نسل ما، امروزه بهترین و خوشمزه ترین طعم بستنی اصیل سنتی ایران است. ضمناً بد نیست بدانیم که فیلسوف و اندیشمند بزرگ قرن بیستم مرحوم استادعلامه محمدتقی جعفری یکی از فرزندان بنیانگزار برند “صادق بستنی” بودند. (روحشان شاد)
- اکبر مشتی
با قدمتی بیشتر از صادق بستنی (از دوران قاجاریه) ولی با فرمول ساخت و طعمی متفاوت . خوشبختانه این نام در خانواده اکبر مشتی به فراموشی سپرده نشده و تنها شعبه آن در کل کشور هنوز هم در حدفاصل تجریش و میدان قدس توسط استاد محترم جناب آقای ملایری پابرجاست که البته اینجانب نیز به ایشان و خانواده محترمشان ارادات کامل داشته و برایشان آرزوی سلامتی و طول عمر دارم.
- اکبرجوجه
به اعتقاد بنده شاید به جرات بتوان به عنوان یکی از قدرتمند ترین برندهای صددرصد ایرانی از آن نام برد که هیچگاه به مرحله افول چرخه عمر خود نرسید. آیا مرحوم گلبادی (بنیانگذار اکبرجوجه) سالها قبل در کافه کوچک خود فکر می کرد که روزی نامی که برای خوراک جوجه اش انتخاب می کند اینطور در سراسر کشور فراگیر شود؟
هرچند خودم به شخصه بیش از یک مرتبه اکبرجوجه را امتحان نکرده ام و علاقه ای هم به امتحان مجدد ندارم (که دلیل این امر هم فقط عدم تمایل بنده به گوشتخواری است و نه چیز دیگر) ولی در برابر این خانواده که چنین زیبا میراث پدری را ارج نهاده اند ادای احترام می نمایم.
آیا شما نیز برندهای اصیل ایرانی دیگری سراغ دارید؟ از شکل گیری آن چیزی می دانید؟
بیشتر بخوانیم: لوگو در استراتژی برند شما چه نقشی را بازی می کند ؟
منبع: کافه بازاریابی
