همه افراد در طیف اوتیسم در دو بخش اصلی تحت تأثیر قرار دارند: ارتباطات اجتماعی و الگوهای تکراری رفتار. اوتیسم نیز اغلب با حساسیت های حسی مشخص می شود. اوتیسم یک بیماری توسعه مادام العمر است.
کیفیت زندگی برای بسیاری از کودکان و بزرگسالان با تشخیصی که منجر به مداخله یا حمایت آگاهانه مناسب از نقاط قوت و علایق فرد می شود ، به طور قابل توجهی بهبود می یابد.
این اختلال در حدود یک سالگی بروز کرده و بعد از سه سالگی بیشتر از قبل خود را نشان می‌دهد. ضمن این که در بزرگسالی علائم روان پزشکی دیگری مانند وسواس، انزوا، کم هوشی و .. دیده می شود و می تواند تشخیص را مختل نماید و یا به انحراف بکشاند.
آگاهی از اختلال طیف اوتیسم (ASD) در بزرگسالان در سالهای اخیر به طرز چشمگیری افزایش یافته است ، که نشان دهنده افزایش تشخیص ها و درک عمومی است که حتی در اواخر عمر ، یک تشخیص می تواند مزایای اصلی و تسکین دهنده باشد. در اینجا در مورد علائم اوتیسم در بزرگسالان بیشتر بدانید.
افراد مبتلا به اوتیسم در بزرگسالی دارای این علائم هستند:
علائم اوتیسم در بزرگسالی
– در انجام کارهای گروهی مشکل دارند.
– حجم گفتگوهای آنها کم و کوتاه است.
– در درک کنایات مشکل دارند.
– در انتخاب موضوع جهت گفتگوی اجتماعی مشکل دارند.
– کلمه به کلمه صحبت می‌کنند.
– در فهم زبان بدن، اشارات و درک حالات چهره مشکل دارند.
– انگیزه‌ای جهت ارتباطات اجتماعی ندارند.
– ممکن است دوستان زیادی نداشته باشند و به کارهای اجتماعی نپردازند.
– اگر جریان عادی زندگی دچار ازهم گسیختگی شود، دچار اضطراب شدید می‌شوند.
– در سازماندهی زندگی خود و ایجاد طرح‌هایی برای آینده مشکل دارند.
– در مجموع عملکردهای اجتماعی افراد دارای اوتیسم آسیب بزرگی خورده است و مهم ترین بخش از تشخیص به این حیطه بر می گردد. حرکات کلیشه ای، پرخاشگری، دلبستگی و حفظ یکنواختی در اشیاء و مقاومت برای تغییر و … از علائم دیگر این اختلال است.
– بعضی از آنها توانایی زندگی مستقل دارند، برخی دیگر زندگی نیمه وابسته دارند و بعضی می‌توانند مشکلات اصلی زندگی را خودشان حل کنند و تعداد کمی از آنها ازدواج می کنند.
به هر حال این افراد بهتر است با روان پزشک و روان شناس در ارتباط باشند تا با استفاده از دارودرمانی و رفتاردرمانی و توانبخشی و … بتوانند کیفیت زندگی را ارتقا دهند.
منبع: www.additudemag.com
