#مقام_امام_رضا #دانستنی #بیشتر_بدانیم
امام رضا (ع) از نسل رسول الله (ص) بود و خون و غیرت علی (ع) و عصمت فاطمه (س)را در وجود خود داشت. او وارث حسین و از نسل امامان پیشین بود که پرچم اسلام را بر دوش داشتند و باید بار امانت الهی را به مقصد می رساندند. او مصداق مفهوم اهل بیت و بر این اساس، به دور از هر گونه رجس و پلیدی ظاهری و باطنی به شمار می آمد.
مقام امام رضا (ع) از دیدگاه معصومین(ع)
رسول خدا (ص) نیز در شأن جانشینان خود بارها سخن گفته و آنان را ذوی القربای خود خوانده بود و به صراحت بیان داشته بود که مزد و اجر رسالتش جز دوستی اهلبیت نیست. امام صادق (ع) هم سال ها پیش از ولادت او خطاب به فرزندش امام کاظم (ع) فرموده بود: «خداوند به تو فرزندی دهد که همه مسائل جهان اسلام به وحدت مبدل گردد. دل های شکسته دلان به برکت وجود او التیام یابد و خون ها به برکت وجود او از خطرها مصون ماند.»
همچنین فرموده بود: «گفتارش لبریز از حکمت و سکوتش حاکی از زیادی دانش اوست. نزاع ها و اختلافات را اصلاح می کند و پراکندگی فکری و عقیدتی مسلمانان را مانع می گردد.»
در اسناد دیگری از امام صادق (ع)، امام رضا (ع) به عنوان «بهترین خلق خدا در عصر خود» و «مجسم پاکی و تقوا» معرفی شده است.
امام کاظم (ع) نیز همواره او را می بوسید و می فرمود: «چه پاک و طاهر است خلقت تو و چه ظاهر و آشکار است فضل تو.»
در همان روز ولادت، پس از انجام مراسم اسلامی (گفتن اذان و اقامه در گوش او و آشنا کردن کامش با آب فرات) خطاب به پرستارش فرمود: «او را بگیر و بدان که او ذخیرهی خدا بر روی زمین است.»
آری، او امامی راستین و انسانی برتر در جامعه ی خویش بود. چه بسیار دانشمندان، شاعران و متفکرانی که موقعیت و مقام او را می ستودند و پیرامون صفات برجسته اش بحث ها داشتند؛ چنان که گزارش های جابر بن ضحاک – مأمور آوردن امام از مدینه به مرو که در تمام مدت سفر همراه او بود و لحظه ای از او غافل نمی شد – از عبادت ها و شب زنده داری ها، تواضع امام در برخوردها و اخلاق و رفتارش در زندگی شخصی و سر سفره برای مأمون، به حدی او را منقلب کرد که با دریافت عظمت روحی امام (ع)، احساس حقارتی وصف ناشدنی سراپای وجودش را فراگرفت. امام رضا (ع) اعلم افراد امت در روزگار خود بود و در روایات بسیاری نیز او را «عالم آل محمد (ص)» لقب داده اند.
ابراهیم صولی، یکی از علمای بزرگ معاصر امام رضا (ع) گفته است: «هرگز ندیده ام که او در پاسخ پرسش خاصی فروماند.»
مأمون بارها دیگران را تحریک می کرد که سؤالات دشواری را برای امام رضا (ع) طرح کنند و او را در تنگنای پرسش ها قرار دهند. ولی امام به همه سؤالات با دلیل و برهان و اتکا به قرآن و حدیث پاسخ می گفت. ابراهیم صولی میگفت: «سخن کسی را که ادعا می کند فردی را در فضیلت هم پای او دیده است، باور نکنید.»
در اسناد اسلامی آمده است که او به کارهای خیر بسیار کمر می بست؛ اهل صدقه ی پنهان بود، به کمک دردمندان می شتافت و در مواردی بیماران را مداوا می کرد. گاهی از آینده خبر می داد – حتا از مسمومیت، قتل، مرگ و دفن خود در همان محلی که امروز مزار اوست، مردم را آگاه ساخته بود.
مراتب فضلش بسی بیشتر از آن بود که فقط دوستانش بدان ها اشاره نمایند و کمالات او حتی دشمن را نیز به اعتراف وا می داشت؛ چنان که خود مأمون که تاریخ او را اهل علم و نظر معرفی کرده است، درباره ی امام رضا (ع) می گفت: « او داناترین و عابدترین مردم روی زمین است.» حتی در یک سخنرانی میان جمعی از بنی عباس گفته بود: «من فردی با فضیلت تر، پارساتر، متدین تر، شایسته تر و سزاوارتر از او به مقام حکومت نمی شناسم.» مأمون می گفت: «امروزه روی زمین کسی نیست که فضایلش از او آشکارتر، عقل و خردش از او زیادتر، ورعش از او بیشتر و زهد و بی رغبتی او از وی زیادتر باشد. او وارسته تر و پسندیده تر از هر خاص و عام است.»
او به محمد بن جعفر (فرزند امام صادق (ع)) نیز گفته بود:
«این پسر برادر تو، از آن گروه از اهلبیت است که رسول خدا (ص) در شأن آن ها فرمود: کوچک ترین آن ها، حلیم ترین مردم و بزرگان آن ها داناترین افراد امتند. لازم نیست شما چیزی به آن ها بیاموزید که آنان از همگان آگاه ترند. مردم را از دروازهی هدایت بیرون نمی برند و به دروازهی گمراهی وارد نمی سازند.»
بحث های علمی:
امام رضا (ع) بارها با علمای بغداد و کسانی که اهل خطابه و جدل و اقامه ی براهین بودند، به بحث نشست و در همه موارد بر آنان پیروز شد. پیشوایان فرق مختلف از قبیل:
اشاعره، معتزله، مرجئه، رهبران فرقه های سنی، رؤسای مذاهب مسیحی، یهودی و زردشتی، ستاره پرستان و مادی گرایان، برای بحث به حضورش می آمدند و همگی در برابر برهان و استدلال او خاموش و متحیر می شدند.
منبع: پایگاه جامع امام رضا(ع)
