چراغ را باید پیش روی نگهداشت نه پشت سر !

 از فرضیه‌هائی که پیرامون تجربه در دنیا وجود دارد، آدمی آموخته است که به مسائل اطراف خود عمیقتر نگریسته و ژرف‌نگرتر باشد. آدمی آموخته است که رو در رو با معضلات و مشکلات، آنها را عمقی بررسی نماید، نه سطحی.

     هر یک از ما با کوله‌باری از تجربه در زمینه‌های مختلف آماده‌ایم که این سفره و سبد تجربه را پیش روی عزیزانمان گسترانده و آنچه را آموزش دیده و فراگرفته‌ایم، در اختیار نسل بعدی و آینده‌سازان ایران آباد فردا، قرار دهیم.

     ظرفیت هر شخص در مواجهه با مسائل مختلف، متفاوت بوده، ولی همگان در یک مورد با هم وجه اشتراک دارند و آن آرزوی تعالی فرزندان، نزدیکان، وابستگان و به نقدی، همراهان نزدیک است.

     اگر ژرف‌نگری و تجربه را تلفیق یکدیگر کنیم، به بانک اطلاعاتی با پشتوانه و آرشیوی غنی می‌رسیم که خود زیربنای هر حرکت سازنده و موثر برای پیشبرد اهداف و امور خواهد بود.

     با این مقدمه، دامنه بحث خود را وسعت بخشیده تا ابعاد گوناگون و فواید استفاده از تجربه را در محیط‌های کار و زندگی، بیشتر و بهتر بشناسیم.

     تلفیق عقل، دانش، بینش، دین، تجربه، اعتقاد، تدین، یقین، استقامت، باور، صبر و… چنان دستمایه‌ای برای انسان می‌سازد که در هر میدان و کارزاری پیروزی و ظفر را برای او به ارمغان می‌آورد.

     داشتن اعتقاد به توانائیهای درون وجود که نشئات گرفته از باورهای دینی است، خود رکن اساسی و مستحکم هر استیلائی است.

     با نگاهی به شجره پیشینیان بزرگ و نام‌آور و کنکاش پیرامون احوالات این ابرمردان و شیرزنان، ما را در یافتن و شناخت حقایق جا و مکان حیات و زندگی‌مان، بیشتر یاری خواهد داد.

     دسترسی به صفحات اولیه تاریخ و شاید مخدوش بودن خطوط ترسیم یافته، ما را با مشکل مطالعه آن روبرو سازد، ولی آنچه امروزه، تکامل یافته آن صفحات زرین، نام دارد را بعینه پیش روی خود می‌بینیم و مطالعه خود را براساس واقعیات و مسائل روز، شروع می‌کنیم.

     نمونه قابل بررسی و تعمق ما، همین شغل و سرگذشت آن است. هدایت کردن و یافتن مجرائی که دلالت کردن و دلالی را یک کسب حلال بشناسد و براساس نص صریح قرآن کریم و آیاتی در این ارتباط، می‌توان گفت: «الکاسب حبیب‌الله» بهترین عنوانی است که می‌توان برای کاسب انتخاب نمود.

     پیشگامان این صنف با اعتقاد و یقین به راهی که در پیش دارند، قدم های مثبت و سازنده را در این وادی پر سنگ و کلوخ برداشتند و از نیش و کنایه هیچ جنبنده‌ای نهراسیدند و تا رسیدن به سر منزل مقصود و یافتن سرپناهی امن، دمی از پای ننشستند.

     انسان براساس درک و فهمش، صاحب جایگاهی می‌شود که خداوند تبارک و تعالی به او ارزانی داشته، برای اینکه بفهمیم و از معنویات، بیشترین بهره را ببریم، اول باید خود را بشناسیم و اندازه و پتانسیل خود را بدانیم.

فکر کنیم و  در حدود درجه فهم خود از معنویات و تقرب به خداوند دعا کنیم و نوع دعای ما باید معلوم شود که آیا برای خود می‌خواهیم و یا برای غیر، نوع خواستن و چه چیز خواستن، بسیار اهمیت دارد.

     مظروفی هستیم که بیشتر از اندازه، ظرفیت پذیرش را نداریم و اگر کمتر از ظرفیت خود بخواهیم، فهم و درک ما از معنویات، ناقص است و تکامل نیافته است.

     عزت و اقتدار انسان بستگی به عملکرد و ارزیابی کارهای روزمره او دارد. تفاوت انسان در مواجهه با حیوان و شیء، در همین ارزیابی‌هاست. حیوان نمی‌فهمد ولی انسان می‌فهمد. شیء حس فهم ندارد ولی انسان این حس را دارد و می‌فهمد و تنها اوست که اشرف مخلوقات است. «رسد آدمی بجائی که بجز خدا نبیند».

     این بی‌شمار جنبنده‌ای که به اذن خدای توانا قادر به حرکت هستند، هیچکدام در آن حد نیستند که بتوانند از فهم و درک خود استفاده کرده و به مرتبه بالاتری صعود نمایند و فقط این انسان است که بدلیل قدرت فهم و درک بالای خود می‌تواند به عروج هم برسد.

     حضرت محمد(ص) در شب معراج همراه فرشتگان و جبرائیل بود. آنها حضرت را تا مرحله‌ای از عروج همراهی کردند و از آن به بعد گفتند: «ما را اجازه و قدرت پیشروی بیشتر نیست» و حضرت ادامه راه را به تنهایی طی طریق کردند.

     اگر انسان تا این درجه می‌تواند نزد خداوند به قرب و نزدیکی برسد و از معنویات بهره ببرد، چرا در پاره‌ای از مواقع خود را چنان کوچک و خرد می‌کند و ظرفیت‌های خود را نمی‌شناسد و از امتیازی که برای او قائلند، غافل می‌ماند؟

     دعای سحر و مناجاتی که عاشقان با خدای خود دارند را مطالعه کنید، هر کلمه از دعای سحر یادآور عزت انسان است که می‌تواند با خدای خود به نجوا و گفتگو بپردازد.

     انسان، قادر مطلقی را پشتیبان خود دارد که همتا ندارد. این قادر توانا، خود هادی و هدایتگر است و برای روشن کردن هر راه تاریکی، چراغی فروزان و درخشنده به نام قرآن را در دسترس انسان قرار داده است که هر جا نیاز بود به آن متوسل شود و از روشنگری‌های آن بتواند بهره ببرد.

     انسان مسلمان، وظیفه دارد که آیه‌های قرآن را نصب‌العین خویش قرار داده و خواسته‌های درونی و نفسانی خود را با آن مطابقت دهد. راه راست را بپیماید و از کج‌روی‌ها بپرهیزد.

     ماه مبارک رمضان که ماه نزول قرآن است، از نادر زمان‌هایی است که به برکت وجود قرآن کریم، انسان با مطالعه و ژرفنگری به عمق معانی آن، می‌تواند به عظمت و وجود پروردگار خویش اگاهی یابد و جزو اولین کسانی باشد که در این ماه رحمت و برکت، بر سر سفره الهی نشسته و بیشترین بهره را برای آخرت خود ذخیره نماید.

     هر چراغی که از دل قرآن پرتو افشانی کند، بی‌گمان ستاره درخشانی خواهد بود که نورش را از دل خورشید قرآنی به ودیعه گرفته است و خوشا بحال کسانی که صورتشان از این انوار الهی نورانی است.

      پیشنهاد می شود با مطالعه آیه 282 از سوره بقره، ضمیمه کنیم به آنچه از درس و علم برای پیشرفت می‌آموزیم و بدانیم که همانند چراغی است در دستان ما، اگر پیش روی نگه داریم، وادی روشن و شفافی را رو در روی خواهیم دید و تا صراط مستقیم با گام‌های استوار پیش خواهیم رفت و اگر این چراغ را در ورای دید و نظر بکار گیریم، در سنگلاخ و راه‌های ناهموار، همواره گرفتار خواهیم بود و خوشا به حال کسانی که چراغ روشن در دست خود را در پیش روی خود نگه می‌دارند و نه در پشت سر.

مصطفی قلی  خسروی _ رئیس اتحادیه صنف مشاوران املاک تهران

پایگاه خبری دانستنی آنلاین